Dag 1 en een excuus voor dag 2

Na een rusteloze nacht met veel regen en onweer en de vraag of ik wel zou moeten gaan fietsen als het zo hard regende, bleek het bij het om 5 voor 6 opstaan alleszins mee te vallen. Het was droog, er waren niet al teveel wolken, alleen waaide het een beetje. Goed, dat kan gebeuren en dat kunnen we hebben dus vol goede moed sprong ik op de ligfiets richting Nieuwegein.


Ruim 52,9 kilometer verder en 2 uur en 18 minuten later stapte ik eigenlijk verrassend fris af in Nieuwegein. Deels met dank aan een forse rugwind, maar ik had me zo'n eerste dag eigenlijk toch wel uitdagender voorgesteld. Het ritueel met het washandje in het invalidentoilet was eigenlijk precies zo onhandig als ik me had voorgesteld, maar goed, er zijn ergere dingen in het leven. Dank aan collega Paul voor de leuke route om te fietsen.

Op weg naar de weg terug reed ik tegen collega Carolien op, die al haar charmes in de strijd gooide omdat ze morgen een lift naar Nieuwegein wilde. Nou ja, eigenlijk vroeg ze het gewoon, maar bij gebrek aan Maaike is er niet heel veel voor nodig om mij voor charmes te doen vallen. Dat betekent helaas wel dat ik morgen niet naar Nieuwegein kan fietsen. Nou ja, het kan vast wel, maar met 2 man op een ligfiets wordt misschien wel heel erg een balans-act.

Dus ik ben bang dat ik de spelregels wat moet veranderen. Als ik gehinderd word door knappe vrouwen, zieke katten, een Zweeds bikini-volleybal team, regen of wat nog meer leuk danwel ernstig genoeg is om mij van het fietsen af te houden dan ga ik m'n uiterste best doen die dagen nog in te halen. De week na de olympische spelen ben ik in ieder geval vrij, maar als we in die week nog niet aan de tien keer heen en weer komen dan ga ik als ik begin september terug kom van m'n vakantie weer gewoon vrolijk verder.

Met de rustdag in m'n achterhoofd en af en toe vol wind tegen begaf ik me weer vlot richting huis. (valt ook op een ligfiets nog vies tegen). Note to self:"Niet op wegen fietsen zonder beschhutting als er veel wind staat). M'n GPS logger mist een stukje omdat ik hem vergeten was aan te zetten, maar op de terugweg zag mijn route er uit als http://app.strava.com/activities/15524935 met nog een stukje verder naar Nieuwegein. De uiteindelijke tijd was ongeveer 2.5 uur en voor vol wind tegen viel me dat eigenlijk niet mee.

Hopelijk wordt dit verhaal woensdag vervolgd. Dan hoop ik ook wel dat het onweer dat beloofd wordt een beetje meevalt.

Generale repetitie

Maandag over een week begin ik met dagelijks heen en weer naar m'n werk fietsen. Bij het wakker worden schijnt de zon. Klinkt als een perfect moment om 'ns een stukje verder te fietsen dan 50 kilometer. Plan van de dag:"Den Haag, Hoek van Holland, Rotterdam". Dat zou een kilometer of 100 moeten toevoegen aan mijn trainingskilometers.

Mooi zonnetje, fiets helemaal klaar, bandenplakspullen in de fietstassen, tot aan Delft loopt alles helemaal perfect. En dan ergens aan de Abstwoude zijn wegwerkaamheden, ik rijd tegen een wat forse hobbel in het wegdek aan en m'n voorband loopt leeg. Grmbl!

Gelukkig had ik bandenplakspullen bij me, zelfs een rol plakkertjes, maar dan helaas weer geen schaar om die plakkertjes in vorm te knippen. Gelukkig bezit ook ik een innerlijke Neanderthaler dus met het betere scheurwerk moet het ook vast lukken. Bij poging 1 constateer ik dat er 2 gaatjes in de band zitten en dan ook nog wel vervelend dicht naast elkaar.





Gelukkig heb ik wel enige bandplak ervaring, dus hoe moeilijk kan het zijn. Beetje groot plakkertje erop, binnenband erin, oppompen.... #&*#$@!@# !!! Hij loopt nog net zo hard leeg. Tijd voor het zwaardere geschut, ergens in m'n fietstas leeft een spuitbus met instant bandenplak-spul. Ik schroef de spuit op het ventiel en hoop m'n band vol te spuiten met schuim. In eerst instantie gaat dat  best lekker, alleen spuit het schuim net zo hard m'n band weer uit. Niet alleen zitten de twee gaatjes vervelend dicht bij elkaar en ben ik blijkbaar te stom om een plakkertje er goed overheen te plakken, ook zijn de gaatjes groot genoeg om het schuim uit de spuitbus er weer net zo hard uit te spuiten.

Poging 3 is vooral erg slapstick en misschien licht pornografisch, uw schrijver wordt volgespoten met wit schuim dat uit zijn band spuit. Dit helpt ook niet echt bij het opplakken van twee nieuwe plakkertjes, die het gat wel redelijk af lijken te dichten. Alleen is redelijk niet goed genoeg, heel langzaam loopt m'n binnenband nog steeds leeg. Note to self: Je hebt fietstassen, gooi er 'ns een reserve binnenband in.

Gelukkig wonen we in Nederland, het land waar een trein-station nooit veel meer dan een steenworp verderop ligt. Dus met een langzaam leeglopende band begeven we ons naar het dichstbijzijnde station (Delft Zuid) en pakken we de eerste trein richting Rotterdam die we zien.



Ligfietsen in een trein blijven best wel groot te zijn, alhoewel de vraag van de controleur of ik hem niet op kon vouwen me dan ook wel weer verbaasde. "Zie ik eruit of ik dit voor m'n lol doe?" Wist ik met zwarte handen en zwarte vegen op m'n shirt en in m'n gezicht nog net uit te brengen.

Terug in Rotterdam is de conclusie dat 20 inch banden niet een heel gangbaar formaat is bij normale fietsen. Laten we hopen dat de webshop bestelling snel binnenkomt.


22/07/2012 11:57 weergeven op een grotere kaart

Eindconclusie: Zoals het hoort bij een generale repetitie liep alles niet helemaal vloeiend. Dat klinkt veelbelovend voor volgende week.

Oefenrondje

Goed, ik ben dus stom genoeg geweest om te beloven dat ik tijdens de olympische spelen dagelijks op de (lig)fiets naar m'n werk ga fietsen. Aangezien dat 50 kilometer verderop is, leek het me geen slecht idee minimaal eens te proberen wat dat met me zou doen.

Op 29 juni, op m'n vrije dag nog wel, heb ik de fietsschoenen eens aangetrokken en heb ik een poging ondernomen om naar Nieuwegein heen en terug te fietsen. Een vrijdagmiddagborrel leek me een goede reden om 'ns een stukje te fietsen. En als je op je vrije dag uiteindelijk niet op je werk uitkomt, is er ook niet noodzakelijk een man over boord.

Na deze testrun kwam ik tot een paar conclusies

1. Het is best ver
2. Het duurt best lang (momenteel minimaal 2.5 uur enkele reis)
3. Ik kan m'n werk niet vinden op de fiets

1 en 2 verrasten me eigenlijk niet zo, maar voor een plek waar ik al zo'n 5 jaar regelmatig kom, verbaasde het mij fors dat ik er toch nog in slaagde om mijn hoofdkantoor rechtstreeks voorbij te fietsen. Gelukkig kwam ik met een beetje omweg uiteindelijk toch nog op de juiste plek terecht.

Mijn terugweg werkte ongeveer hetzelfde, alleen wist ik mijn huis in Rotterdam dan gelukkig net weer wel terug te vinden (Ik woon daar dan ook al bijna een jaar langer dan dat ik in Nieuwegein werk):

Wat ik wel wat zorgwekkend vind, is  de tijd. Op de heenweg reed ik verkeerd en deed ik er 2 uur en 50 minuten over om uiteindelijk toch  in Nieuwegein uit te komen. Was ik meteen goed gereden dan was het in 2.5 uur makkelijk gelukt.

Op de terugweg wist ik echter waar ik mee bezig was, alleen had ik compleet geen kracht meer in m'n benen. Resultaat hiervan was dat ik er bijna 3 uur en 30 minuten over deed om terug thuis te komen. Als dat zo blijft dan wandel ik pas om half 9 's avonds binnen. Dat was om heel eerlijk te zijn niet helemaal mijn bedoeling. Vingers gekruisd dat dit de komende weken beter gaat. 

Deliver on promises

Voor de mensen die zich de tijd nog kunnen herinneren dat ik een weblog had dat zo nu en dan werd geupdated wordt dit misschien een verademing. Kans bestaat dat ik de komende tijd zo nu en dan weer 'ns een update doe. In een vlaag van verstandsverbijstering heb ik in ons bedrijfsblad (de Arinfo) onderstaand artikel geschreven.

Tekst: Selmer van Alten

Titel: Arinzooi

In de olympische uitgave van de ArinFo moet ook de Arinzooi gaan over sportprestaties. Aan mij de taak mijn olympische gevoelens, mijn successen en mijn medailles met jullie te delen. Hierbij heb ik echter één klein probleem: ik kan het niet. Schrijven is niet het grootste probleem. Ik heb gewoon geen aanleg voor sport.

Met zwemles keken mijn ouders vertederd naar vingertjes en de twee neusgaten die nog net boven het water uitstaken tijdens het watertrappelen. Met gym werd ik meestal als laatste gekozen. Niet dat mijn klasgenootjes mij niet aardig vonden, maar als je wilde winnen, kon je beter iemand anders in je team hebben.

Sporten met ballen zijn aan mij ook niet besteed. Ik vermoed door een gebrek aan oog-hand coördinatie. Knikkers moest ik bij blijven kopen, ik verloor altijd. Met voetbal was ik keeper omdat het dan met een beetje geluk maar een paar keer per wedstrijd opviel dat ik er helemaal niets van kon. Als mijn klasgenoten wilden lachen, speelden ze mij vrij onder de basket en lieten me daar net zolang proberen totdat ik scoorde. (Het verbaasde zelfs mij hoe lang dit kan duren.) Met softbal leek er heel even een goede, verrevelder in me te zitten, maar dat duurde slechts totdat iemand daadwerkelijk de bal het verre veld in sloeg.

Mijn judo carriere was nog de meest langdurige. Ik heb zeker drie jaar op judo gezeten. Maar dat lag niet aan mij. Toen ik na een paar lessen mijn moeder vertelde dat ik judo echt verschrikkelijk vond, sprak zij de historische woorden: ”Je leert maar dat niet alles in het leven leuk hoeft te zijn.” Pas toen ik naar de brugklas ging, kwam ik onder judo uit door aan te geven dat ik alle tijd hard nodig had voor mijn huiswerk.

Toch, als de ArinFo olympisch gaat, kan ik niet achterblijven. Onlangs heb ik in een vlaag van verstandsverbijstering een ligfiets gekocht. Je weet wel, zo’n rare fiets die je vanuit de auto meestal over het hoofd ziet en waarvan de idioot die er op zit je uren kan vervelen met verhalen over waarom een ligfiets zoveel beter is dan een gewone fiets.Maar genoeg over mijn volgende column.

Nu ik het stadium van omvallen bij stoplichten bijna voorbij ben, zet ik die ligfiets in voor mijn eigen olympische uitdaging. Als ik tijdens de Olympische Spelen in Nieuwegein werk, beloof ik dat ik daar heen fiets vanuit Rotterdam en ‘s avonds fiets ik dan natuurlijk weer terug.

Bij deze bied ik vast mijn excuses aan, aan mijn directe collega’s. Ik ben best bereid te douchen na een rit van 50 kilometer, maar helaas ontbreekt die mogelijkheid in Nieuwegein. Misschien improviseer ik wel iets op dat gebied. Met een spons en een emmer kom je tenslotte ook een heel eind. Dus, als jullie een consultant in zijn ondergoed op de parkeerplaats zien staan, wees niet bang en zeg even: Goedemorgen Selmer!

Plan is om de komende weken mijn vorderingen bij te houden met betrekking tot de uitwerking van dit (ongetwijfeld slechte idee). Watch this space!